Współczesne życie coraz częściej składa się z przemieszczania się – za edukacją, pracą, rozwojem, nowymi doświadczeniami lub po prostu zmianą tempa.

Wiele osób wybiera przeprowadzkę do dużych miast, szukając inspiracji, różnorodności, większej liczby możliwości czy anonimowości, która daje swobodę eksperymentowania z tożsamością.

Inni decydują się pozostać w rodzinnych miejscowościach, bo tam także znajdują przestrzeń do rozwoju, stabilność, lepszą jakość życia lub naturalne poczucie zakorzenienia.

Obie drogi są równoważne – to po prostu różne sposoby organizowania swojego dorosłego życia.

Jednocześnie prowadzą do coraz większego rozwarstwienia codzienności: ludzie w podobnym wieku żyją często w zupełnie innych rytmach, środowiskach i konfiguracjach społecznych. Wiele relacji z czasem się rozluźnia, bo różne tempo życia sprawia, że drogi naturalnie się rozchodzą.

To jeden z ważnych, ale rzadko wypowiadanych głośno czynników współczesnej samotności: poczucie, że trudno znaleźć przestrzeń, w której naprawdę czuje się emocjonalną bliskość z drugą osobą,  gdzie jest ktoś, kto rozumie nasze tempo, nasze wybory, nasze wahania i nasze milczenia. Samotność wynika często właśnie z braku takiej osoby: nie tyle fizycznego, co emocjonalnego.