Wsparcie i terapia psychologiczna online dla dorosłych z ADHD

• deficyty uwagi (np. rozkojarzenie, trudności w utrzymaniu koncentracji, zapominanie),
• impulsywność (mówienie bez namysłu, przerywanie rozmów, trudność z czekaniem na swoją kolej),
• nadpobudliwość (wewnętrzny niepokój, trudności z zachowaniem w miejscu, gadatliwość).

U osób z ADHD często osłabione są tzw. funkcje wykonawcze, czyli:

• planowanie i organizacja działań,
• priorytetyzowanie zadań,
• utrzymywanie uwagi,
• inicjowanie i kończenie zadań.

Terapia pomaga rozpoznawać, które z tych funkcji są osłabione i uczy praktycznych strategii ich wzmacniania – np. poprzez techniki organizacyjne, harmonogramy, przypomnienia czy treningi umiejętności wykonawczych.

W ADHD często pojawiają się trudności w regulacji emocji, np.:

• silne reakcje emocjonalne (od radości do frustracji),
• wybuchy złości,
• trudności w „zatrzymaniu się” i ochłonięciu sytuacji.

W terapii szczególny nacisk kładzie się na:

• naukę rozpoznawania i nazywania emocji,
• strategie opóźniania i przepracowywania impulsywnych reakcji,
• naukę technik mindfulness i pracy z ciałem.

Wielu dorosłych z ADHD przez lata słyszało, że są „leniwi”, „niezorganizowani” lub „niegrzeczni”. To może prowadzić do:

• obniżonego poczucia wartości,
• życia pod oceną,
• zaniżania samooceny.

Terapia pomaga odbudować pozytywny obraz siebie, zmieniać szkodliwe przekonania, uczyć współczucia wobec siebie i pracy z wewnętrznym krytykiem.

Z powodu impulsywności, niedokańczania zadań, zapominania lub problemów z regulacją emocji, osoby z ADHD często mają:

• konflikty w relacjach prywatnych,
• problemy w relacjach zawodowych,
• problemy w związkach partnerskich.

W terapii często pracuje się nad:

• poprawą komunikacji,
• rozwiązywaniem konfliktów,
• nauką asertywności i dbaniem o granice,
• wzmacnianiem umiejętności słuchania innych.

ADHD często współwystępuje z innymi trudnościami, takimi jak:

• zaburzenia lękowe,
• zaburzenia depresyjne,
• uzależnienia (np. od alkoholu, internetu, zakupów),
• zaburzenia opozycyjno-buntownicze (w dzieciństwie).

Dlatego diagnoza rozpoczyna się od uwzględnienia tych czynników, kierując w razie potrzeby do psychiatry, terapeuty rodzinnego lub specjalisty uzależnień.